6 marca 2014 r. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej opublikował stanowisko dotyczące usługi telewizji i zakresu stosowania do niej przepisów ustawy Prawo telekomunikacyjne.

W związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 7 listopada 2013 r. w sprawie C-518/11 (UPC Nederland BV v. Gemeente Hilversum) oraz wyrokiem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 8 listopada 2013 r., (sygn. akt XVII AmA 5/12) usługa telewizji jest usługą telekomunikacyjną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. (Dz.U. Nr z 2014r. poz. 243) – Prawo telekomunikacyjne (dalej jako ”Pt”).

Usługi telewizji świadczone przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych drogą kablową (TVK) lub satelitarną (TVSAT), składają się z dwóch podstawowych elementów: przekazywania sygnałów telewizyjnych do odbiorników abonentów oraz oferty programowej, na którą składają się kanały z programami dostępnymi w poszczególnych pakietach (dostęp do treści).

Zgodnie z art. 2 lit. c) Dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa), usługa łączności elektronicznej – oznacza usługę zazwyczaj świadczoną za wynagrodzeniem, polegającą całkowicie lub częściowo na przekazywaniu sygnałów w sieciach łączności elektronicznej, w tym usługi telekomunikacyjne i usługi transmisyjne świadczone poprzez sieci nadawcze; nie obejmuje jednak usług związanych z zapewnianiem albo wykonywaniem kontroli treści przekazywanych przy wykorzystaniu sieci lub usług łączności elektronicznej. Spod zakresu niniejszej definicji wyłączone są usługi społeczeństwa informacyjnego w rozumieniu art. 1 dyrektywy 98/34/WE, jeżeli nie polegają one całkowicie lub częściowo na przekazywaniu sygnałów w sieciach łączności elektronicznej.

Trybunał Sprawiedliwości UE (TSUE) w sprawie C-518/11 orzekł, że: „Artykuł 2 lit. c) dyrektywy ramowej powinien być interpretowany w ten sposób, że usługa polegająca na dostarczaniu pakietu podstawowego programów radiowych i telewizyjnych dostępnego drogą kablową, za którą wystawiany jest rachunek obejmujący zarówno koszty transmisji jak i wynagrodzenie stacji nadawczych oraz opłaty na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi w związku z rozpowszechnieniem treści utworów, wchodzi w zakres pojęcia „usługi łączności elektronicznej”, a zatem należy do przedmiotowego zakresu stosowania zarówno tej dyrektywy jak i dyrektywy 97/66/WE dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej, dyrektywy o dostępie, dyrektywy o zezwoleniach i dyrektywy o usłudze powszechnej, stanowiących nowe ramy prawne dotyczące usług łączności elektronicznej, pod warunkiem, że usługa ta obejmuje głównie przekaz treści telewizyjnych w sieci telewizji kablowej do odbiornika konsumenta końcowego.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w przywołanym wyroku uznał, świadczenie usługi telewizji kablowej za usługę telekomunikacyjną, wyjaśniając, iż z przepisów Pt nie wynika, że usługa polegająca na transmisji programów telewizyjnych w sieci telekomunikacyjnej jest usługą telekomunikacyjną a udostępnianie w ofercie zawartości poszczególnych kanałów telewizyjnych (treści programowych) już nie. Uznając usługę telewizji za usługę telekomunikacyjną SOKiK wskazał, iż istotą usługi telekomunikacyjnej jest odbiór lub transmisja sygnałów za pomocą fal radiowych, optycznych lub innych środków wykorzystujących energię elektromagnetyczną, natomiast treści przekazywane w sieci telekomunikacyjnej (programy) pozostają irrelewantne dla oceny charakteru prawnego usługi telewizji kablowej.

Mając na względzie powyższe, Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej informuje, iż do usługi telewizji świadczonej drogą kablową lub satelitarną będą stosowane przepisy Pt, w szczególności w zakresie zawierania lub zmiany warunków umowy oraz obowiązków informacyjnych względem użytkowników końcowych.